Μισώ τις σκέψεις που σα κύματα
παφλάζουν , με μανία
χτυπώντας κάθε αμμώδη στέπα του μυαλού
με της Ερινύας τη τρικυμία
λυγμός αφρώδης κι αλμυρός , ο φλοίσβος
ήχος ακέραιος που κυματίζει ημιθανής
πέρα απ'την εκκωφαντική σιωπή της απουσίας
Με τι δύναμη να προσδεθώ
στων ματιών σου τα σκοτεινά κατάρτια ?
ξέρω πως με τη πρώτη ομίχλη
σε βράχια αιχμηρά φιλιά θα με συντρίψεις
