Σα να μη ξέρω πια την όψη
που η καμπύλη της σελήνης επωμίζεται
τη νύχτα μόνη κι άναστρη εξιστορώ
με την φωνή του πόνου
τραγουδώ της βροχής τα παραμύθια
τις σάρκες της λεπρής σιωπής
που αποσυντίθενται
κι αυτό το ανάξιο κρίμα του μυαλού
πίσω απ' το πρόσωπο
που ως μάσκα αδιαπέραστη κρύβει
την ενδότερη ασκήμια του ποιήματος
όλα όσα δε τόλμησα ποτέ