Οι μνήμες, πάντα , κόκκινοι καρποί
απ' τα ισχνά κλωνάρια της απουσίας
πέφτουν ανάερα στου νου τα κρυφά εδάφη
πριν καν να έρθει των λυγμών η Άνοιξη ,
λυσσαλέα αλαλάζουν ,σαν την αμυγδαλιά ,
και τα λευκά της άνθια , καταχείμωνο
είναι νωρίς ακόμη μια λήθης να επωμίζομαι
- που ως και τα σπουργίτια , την ασιτία τους
παραβλέποντας , αγνοούν -
τον ματωμένο τρύγο
Α.Κ. - Α.Π.
