( painting by Fabian Perez )

Dark Word in a Dark World

Μια στιλβωμένη ανάσα η στιγμή ,

τυλιγμένη σ' επιδέσμους αδέξιων περιστάσεων

Με τη σιωπή δυσκολεύει η αναπνοή

και μόνο η σύριγγα του ποιήματος περνά ενδοφλεβίως

το συλλαβιστό παυσίπονο του Έρωτα

*

*

*

Α.Κ. - Α.Π.

*

*

*

*

*

thank you my beloved mommy ...

Της Λήθης Άνοιξη

Οι μνήμες, πάντα , κόκκινοι καρποί

απ' τα ισχνά κλωνάρια της απουσίας

πέφτουν ανάερα στου νου τα κρυφά εδάφη

πριν καν να έρθει των λυγμών η Άνοιξη ,

λυσσαλέα αλαλάζουν ,σαν την αμυγδαλιά ,

και τα λευκά της άνθια , καταχείμωνο

είναι νωρίς ακόμη μια λήθης να επωμίζομαι

- που ως και τα σπουργίτια , την ασιτία τους

παραβλέποντας , αγνοούν -

τον ματωμένο τρύγο

Α.Κ. - Α.Π.

Σκοτεινά Πελάγη...

Μισώ τις σκέψεις που σα κύματα

παφλάζουν , με μανία

χτυπώντας κάθε αμμώδη στέπα του μυαλού

με της Ερινύας τη τρικυμία

λυγμός αφρώδης κι αλμυρός , ο φλοίσβος

ήχος ακέραιος που κυματίζει ημιθανής

πέρα απ'την εκκωφαντική σιωπή της απουσίας

Με τι δύναμη να προσδεθώ

στων ματιών σου τα σκοτεινά κατάρτια ?

ξέρω πως με τη πρώτη ομίχλη

σε βράχια αιχμηρά φιλιά θα με συντρίψεις

Κρυφό Γράμμα

Σα να μη ξέρω πια την όψη

που η καμπύλη της σελήνης επωμίζεται

τη νύχτα μόνη κι άναστρη εξιστορώ

με την φωνή του πόνου

τραγουδώ της βροχής τα παραμύθια

τις σάρκες της λεπρής σιωπής

που αποσυντίθενται

κι αυτό το ανάξιο κρίμα του μυαλού

πίσω απ' το πρόσωπο

που ως μάσκα αδιαπέραστη κρύβει

την ενδότερη ασκήμια του ποιήματος

όλα όσα δε τόλμησα ποτέ

Χαϊκού

Γιατί σε κρύβω

στα κόκκινα λόγια μου ?

ρόδινο φίδι

*

Τώρα γνωρίζω ,

του ποιήματος ήσουν

πρώιμο αίμα