Δεν ήμουν κανείς μες τον κανένα
- δεν είναι αλήθεια ? -
Δεν είναι ο Έρωτας η πλάνη που σκοτώνει ?
Σαν μία αιθάλη παραλύει την όρασή μου
και απ' τα ερέβη του μυαλού , ποιά η σωτηρία ?
Είναι ο πόνος που αναλώνει το κορμί μου
η στείρα σάρκα και η άπλετή μου θλίψη
σα τορνευτός ιός μέσα στο σώμα μου με καίει
σαν ηλιαχτίδα κι εγώ της νύχτας σου παιδί εκ γενετής .
Σαν μία άβυσσος βαραίνει η Απουσία
τι απελπισία !
Απο Έρωτα θαρρώ , άλλος κανείς
που να πεθαίνει και να γεννιέται πάλι, νύχτες χίλιες
μέσα στη δίνη μιας ακόμη αναμονής
*
*
*
_αφιερωμένο_
