CLICK HERE FOR BLOGGER TEMPLATES AND MYSPACE LAYOUTS »

Δευτέρα 1 Μαρτίου 2010

Για την στριμμένη πλην φοβερή κυρία Άντζυ...

for mommy
(εμπνευσμένο από 'κείνη για 'κείνη)




Το σώμα μου έχει τη μορφή του παραθύρου
κάποιο θα κλείσει στερώντας μου μια ανάσα
μα κάποιο άλλο θα βρεθεί για ν' ανοιχτεί.
Οι φλέβες μου μοιάζουν να μην έχουν αίμα
που ν' αρκεί προτού μ' αυτό να ξεδιψάσει ο θάνατός μου
αλλά ποιος νοιάζεται για αίμα όταν υπάρχει το νερό,
εκείνο της παλιάς πηγής που λέγεται και μνήμη.
Οι μνήμες μας είναι η αυταρχική δουλεία
που μας κρατά σκλάβους του παντός.
Αλλά μπροστά στο αιώνιο ο πόνος μας
καθώς και η σάρκα μας που χάνεται είν' τ' αναγκαία
τα θύματα πολέμου τ' αναπόφευκτα.
*
*
*
*
*
Υ.Γ.
Σαν ένα ευχαριστώ που πέρασα -επιτέλους, η ανεπίδεκτη- τις εξετάσεις του πιάνου και μπήκα στην "Κατωτέρα". Κάτι που χωρίς την καθοδήγησή της -εντάξει, και την φονική διδασκαλία βλέπε κυνήγι με δίκαννο (αν είχε δίκαννο)- χωρίς την οποία τα μόνα "κλειδιά" που θα ήξερα, θα 'ταν αυτά της πόρτας, και αν, γιατί κι αυτά τα χάνω συνέχεια :P